"Δεν ήταν η πρώτη μου εξόρμηση με τον Ορειβατικό σύλλογο, ήταν όμως μοναδική, όπως κάθε εξόρμηση. Ήταν από αυτά τα όμορφα μέρη, τις τοποθεσίες που έχουμε δίπλα στο σπίτι μας, και για κάποιο λόγο ακόμα δεν έχουμε δει.

Ξεκινήσαμε το πρωί από τα γραφεία του Συλλόγου παίρνοντας μια πρώτη ιδέα για το τι θα αντιμετωπίσουμε. Αν και επίφοβος και βαρύς ο ουρανός, τελικά μας έκανε τη χάρη ο καιρός και δεν μας χάλασε την εκδρομή μας. Φτάσαμε στα Σωτηριάνικα όπου και ξεκίνησε η πεζοπορία, γεμάτοι διάθεση για την ανάβαση. Και μόνο μπορεί να θαυμάσει κανείς αυτή την ανάβαση, από αυτό το υπέροχο καλντερίμι, το όλο πετρόχτιστο, φτιαγμένο με ιδιαίτερη προσοχή και λεπτομέρεια, ένας δρόμος που ελίσσεται ανάμεσα στο πυκνό δάσος, που σε φέρνει τόσο κοντά με τη φύση. Και για να είμαι ειλικρινής είναι από τους λόγους που με τράβηξε να ακολουθήσω αυτή τη διαδρομή. Όλοι μαζί φροντίσαμε να καθαρίσουμε επίσης το καλντερίμι, από τα κλαδιά και τους θάμνους που με τον καιρό μεγάλωναν και μας έκλειναν τον δρόμο. Για να είναι αυτή η όμορφη διαδρομή μόνιμα προσβάσιμη από όλους. Μια στάση εκεί, στο υψηλότερο σημείο, για να πάρουμε λίγες ανάσες, για να θαυμάσουμε τη θέα, να δούμε από ψηλά τη διαδρομή που μόλις διανύσαμε. Και μόνο θαυμασμό για το πως κατάφεραν κάποιοι άνθρωποι, ποιος ξέρει πριν πόσα χρόνια άραγε, να φτιάξουν αυτά τα καλντερίμια, αυτούς τους δρόμους που ένωναν τα ορεινά χωριά, που τότε ήταν οι μοναδικοί δρόμοι διαθέσιμοι.

Και στο τέλος του καλντεριμιού, φτάνουμε στην Αλτομιρά, ένα πανέμορφο πετρόχτιστο χωριό, στην κορυφή της διαδρομής μας, εκεί που οι λιγοστοί κάτοικοι μας υποδέχτηκαν με χαρά, και μας φίλεψαν πλουσιοπάροχα με μεζέδες και κρασί, για να πάρουμε μια ανάσα και δυνάμεις για την συνέχεια της διαδρομής. Το λιγότερο που μπορώ να πω σε αυτούς τους ανθρώπους είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ από όλους μας. Γιατί όπου και αν βρίσκεσαι, την αξία κάποιου τόπου του την δίνουν οι άνθρωποί του, που τον αγαπούν, που μένουν εκεί και τον διατηρούν.

Μετά από το χορταστικό διάλειμμα συνεχίσαμε την εξόρμησή μας, ψάχνοντας να βρούμε το πέρασμα για να κατεβούμε στο επιβλητικό φαράγγι του Ριντόμου. Μέσα από χωματόδρομους και από πολλά χωραφάκια, όλα χτισμένα με πετρόχτιστες πεζούλες, ένδειξη του πόσο αυτός ο τόπος κάποτε αν και δυσπρόσιτος ήταν γεμάτος ζωή, και άγρια βλάστηση, προσεγγίσαμε το φαράγγι και αναζητήσαμε το μονοπάτι για να κατεβούμε στη βάση του. Και εδώ ξεκινάει το δυσκολότερο σημείο της διαδρομής μας, σε μία στενή κατάβαση μέσα στα δέντρα και με μεγάλη κλίση, το πραγματικό πρόσωπο του βουνού. Φτάσαμε στη βάση του φαραγγιού για να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι μαζί μας ένα παραπάνω μέλος, ένας όμορφος σκύλος που μας ακολούθησε από μόνος του από την Αλτομιρά, για να μας συντροφεύσει και να μας δείξει ότι δεν καταλαβαίνει από άγρια τοπία και δυσκολίες. Όσο δύσκολη ήταν η διαδρομή μας, τα καταφέραμε και τα κατάφερε και αυτός μαζί μας.

Το φαράγγι είχε μεγάλη διαδρομή, μεγαλύτερη από ότι περίμενα, ένα ποτάμι, χωρίς νερό βέβαια, γεμάτο πέτρες και βράχια που ελισσόταν δεξιά και αριστερά, με όρια τα πανύψηλα βράχια κομμένα σαν με μαχαίρι. Άκουσα τις ιστορίες για αυτά τα βράχια, τις πολλές σπηλιές που κρύβουν, και το πως χρησιμοποιήθηκαν για κρυψώνες, για οχυρά. Είδα τα χτίσματα σε αυτές τις τρύπες, μια ρωγμή μέσα στο βράχο, ένα πραγματικό χτισμένο οχυρό σε τέτοιο ύψος και τόσο απόκρημνο που λες ότι δεν έχει πρόσβαση. Ένα μέρος όμως που μακάρι να καταφέρω να φτάσω και να επισκεφτώ μια μέρα από κοντά. Πραγματικά πανέμορφο.

Τέλος, σηματοδοτούσε την ολοκλήρωση της διαδρομής μας το πέτρινο γεφύρι της Κοσκάρακας, το τελικό μας σημείο συνάντησης όπου συγκεντρωθήκαμε για να ξεκουραστούμε και να ανταλλάξουμε εντυπώσεις, προτού ανεβούμε ένα μικρό αλλά εξίσου θαυμάσιο κατασκευαστικά καλντερίμι και να επιστρέψουμε εκεί όπου ξεκινήσαμε στα Σωτηριάνικα. Μαζί μας στο τερματισμό και ο σκύλος συνοδοιπόρος μας, που αγαπήθηκε από όλους μας, που τα κατάφερε και αυτός μέχρι τέλους. Είχε αρχίσει πλέον να νυχτώνει, είχα μια γεμάτη ημέρα και το μόνο που αναζητούσα ήταν ο δρόμος της επιστροφής και η απαραίτητη ξεκούραση.

Αυτή η διαδρομή με γέμισε. Με γέμισε με όμορφες εικόνες. Γνώρισα την παλιά Μάνη, την συνύπαρξη του ανθρώπου με το άγριο τοπίο, την πληθώρα των όμορφων πετρόχτιστων χτισμάτων, και είδα από κοντά το βουνό, τα απόκρημνα βράχια, τη φύση, την ομορφιά αυτού του τόπου. Οι φωτογραφίες που μου έμειναν από αυτή την εκδρομή δεν είναι απλά ένα ενθύμιο από αυτή την εξόρμηση, θα είναι μία υπενθύμιση για να επιστρέψω, να ξαναεπισκευτώ αυτά τα μέρη, να τα ξαναδώ από κοντά."

Παναγιώτης Καμαρινός