Είναι η μεγάλη οροσειρά της δυτικής Ελλάδας, που ουσιαστικά αποτελεί τμήμα της ευρύτερης οροσειράς της Πίνδου. Μιλάμε φυσικά για τα Αθαμανικά Όρη ή αλλιώς Τζουμέρκα και την εξόρμηση του ορειβατικού το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας.

Ξεκινήσαμε 9 συνοδοιπόροι το πρωί του Σαββάτου, με προορισμό τα Τζουμέρκα. Συνηθίζω να αποκαλώ τον Ορειβατικό σύλλογο ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.

Πρώτη μας στάση στο ξακουστό γεφύρι της Πλάκας, το οποίο δύστυχος μετά από τόσα χρονιά κατέρρευσε από τις έντονες βροχοπτώσεις ...πανέμορφο και έτσι...να μας θυμίζει την παράδοση και την ιστορία μας .

Το αρχικό πρόγραμμα ήταν να ανεβούμε μια από τις χιονισμένες κορυφές της οροσειράς ...αλλά όπως πάντα το βουνό έχει τον τελευταίο λόγο! Δε θα μας την έκανε την χάρη... ίσως να θεώρησε ότι το να γνωρίσουμε τα πανέμορφα χωριά με τα ακόμα ποιο όμορφα μονοπάτια τους ...θα ήταν μια αξέχαστη εμπειρία για μας που έπρεπε να την ζήσουμε.. και δεν είχε και άδικο...

Άγναντα ...Πραμαντα...Συρράκο...Καλλαρύτες... Ματσούκι...Μελισσουργοί , άγνωστες λέξεις για μένα μέχρι προχτές... απίστευτες εμπειρίες και αναμνήσεις τώρα πια !

Κυριακή πρωί έβαλα ξυπνητήρι 6πμ...δεν ήθελα να χάσω την Ανατολή....η Ροδοδάκτυλος Ηώς με καλωσόρισε και μου χαμογέλασε κλεφτά, λίγο πριν τα σύννεφα καλύψουν τον ορίζοντα.

Ήταν ώρα να ξυπνήσω την “οικογένεια”, έπρεπε να αποφασίσουμε ποιο πρόγραμμα θα ακολουθούσαμε. Το καταφύγιο των Πραμάτων ...ένας ζεστός και φιλόξενος χώρος τόσο όσο και η πανέμορφη οικογένεια που με τόσες θυσίες και δυσκολίες το λειτουργούν, μας περίμενε για το πρωινό μας .

Αποφασίσαμε να κάνουμε την διαδρομή στο χωριό Ματσούκι ...είναι χαρακτηριστικό το ότι από παντού αναβλύζουν πηγές και μικροί και μεγάλοι καταρράχτες γοργοκυλούν από τις πλαγιές! Το νερό, λόγο του αμμώδες υπεδάφους που αποτελείτε απο γκρι άργυλο ανάμεσα σε άλλα πολλά , φιλτράρετε και είναι ιδανικό να το πιεις κατευθείαν από την πηγή!

Στο Ματσούκι είχαμε και μια ευχάριστη αντάμωση με έναν από τους πιο παλιούς ορειβάτες και φωτογράφους της Πίνδου, τον κ. Λευτέρη . Ζεστός και φιλόξενος μας υποδέχτηκε στο σπιτικό του και μας ζέστανε μπρος το πέτρινο τζάκι του μαζί με μια κούπα ζεστό τσάι του βουνού! Το μικρό δίπατο σπιτάκι του μνημείο στα όμορφα βουνά και ποτάμια της Πίνδου...γεμάτο από φωτογραφίες τους !

Χαιρετηθήκαμε και συνεχίσαμε την πορεία μας προς το χωρίο Καλλαρυτες , στις δυτικές πλαγιές της γεωτεκτονικής ζώνης της οροσειράς της Πίνδου. Οι Καλαρρύτες είναι κτισμένοι στο χείλος της απότομης χαράδρας που καταλήγει στον ποταμό Καλαρρύτικο, σε υψόμετρο 1200 μ. Απέναντι, στα νοτιοδυτικά του χωριού, βρίσκεται η πλαγιά που ονομάζεται Πουλιάνα. Αν το βλέμμα στραφεί προς τα νότια, θα δει τα βουνά των Τζουμέρκων μέχρι το χωριό Πράμαντα.

Χαρακτηριστικό των Καλαρρυτών τα κρυστάλλινα νερά, που έχουν πηγές μέσα στο ίδιο το χωριό και λίγο πιο πάνω, όπου πέφτουν με ορμή προς τη φυσική τους κατάληξη, τον ποταμό Καλαρρύτικο ή Χρούσια. Στις πηγές τους έχουν χτιστεί πέτρινες παραδοσιακές βρύσες.

Επόμενη στάση το Συρράκο....τα δυο αυτά χωριά ενώνονται με ένα μονοπάτι αρκετά απότομο που διασχίζει ολόκληρη τη πλάγια του βουνού, αποκόπτετε απο το ποτάμι και ξανα ανηφορίζει την πλαγιά προς το επόμενο χωριό. Η Ελληνική φύση πανέμορφη και ζηλευτή...με τα καταπράσινα δάση...και τα κρυστάλλινα νερά .. σε προκαλούν σα νύμφες να βουτήξεις και να σε αγκαλιάσουν!

Τα χωριά πετρόκτιστα απο τις σκεπές μέχρι τα σοκάκια... με φόντο τις χιονισμένες κορυφές και τα σύννεφα να έχουν κατέβει τόσο χαμηλά που θύμιαζαν τεράστια καζάνια οπού άχνιζαν....δημιουργούσαν την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε τοπίο βγαλμένο από μυθιστόρημα!

Η Οικογένεια κουρασμένη αλλά απίστευτα ικανοποιημένη από την εμπειρία της αυτή ... επέστρεψε στο ζεστό καταφύγιο...γύρο από το τζάκι οι συζητήσεις για τα όσα είχαμε ζήσει και νιώσει εκείνη την μέρα έδιναν και έπαιρναν... τραγούδια τις συνόδευαν με την φωνή του Ηλία ο οποίος έδωσε με τον τρόπο του ένα παραδοσιακό τόνο σε όλο το ταξίδι.

Την τελευταία μέρα της εξόρμησης Καθαρά Δευτέρα , θα διασχίζαμε το δάσος προς το καταφύγιο των Μελισσουργών, περνώντας πρώτα από τον καταραχτή των Πραμάντων. Το κρύο τσουχτερό αλλά η θέα σε αντάμειβε! Ένα μεγάλο μέρος αυτού του μονοπατιού είναι πετρόκτιστο , διευκολύνοντας έτσι την διάβαση του ... μια μικρή στάση για καφέ και τσάι στο καταφύγιο των Μελισσουργών και πάλι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το καταφύγιο των Πραμάντων.

Ήταν η μέρα της επιστροφής...η μέρα που έπρεπε να αφήσουμε τα όμορφα Τζουμέρκα... Δύσκολος ο αποχωρισμός ! Δε μας έκανε καρδιά να μαζέψουμε τα πράγματα μας ...δεν είχαμε χορτάσει...νομίζω ποτέ δεν θα συμβεί αυτό! Είναι τόση η ομορφιά της φύσης, αυτή η γαληνή και η ηρεμία που σου μεταδίδει... η αίσθηση ότι γίνεσαι ένα, ότι ανήκεις εκεί ! Τόσο τέλεια και εναρμονισμένα όλα γύρω σου! Ποτέ μα ποτέ δεν μας απογοητεύει ! Αντίθετα τόσο απλόχερα μας τα χαρίζει όλα και μας παρακινεί να τα μετατρέψουμε μέσα μας σε αγάπη και ευσπλαχνία για τον συνάνθρωπο αλλά και για κάθε μορφή ζωής ! Αυτή είναι η δύναμη της Μητέρας φύσης και όσο και να προσπαθεί ο άνθρωπος να την καταστρέψει, όπως η μητέρα θα προστατεύει πάντα τα παιδιά της, έτσι και αυτή θα έχει τον τελευταίο λόγο !

Η δε μελέτη φύσεως αγαθά πλείονα δωρείται.

Επίχαρμος, 530-440π.χ.

Έλενα Κανελλοπούλου