Η «μαγική» εξόρμηση στην Γκαμήλα και στο Βίκο
Eίναι Δευτέρα απόγευμα και χαζεύω τις δεκάδες φωτογραφίες που τράβηξα σε αυτήν την τριήμερη εξόρμηση με τον ορειβατικό σύλλογο Καλαμάτας και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ποσό μυστήρια ομορφιά έχουν τα βουνά της Ελλάδας. Για να γίνει μια εξόρμηση στην φύση “μαγική” χρειάζεται ένας όμορφος προορισμός και μια καλή παρέα. Ο προορισμός ήταν ένα από τα πιο όμορφα βουνά της χώρας μας το όρος Τύμφη που βρίσκεται στην Ήπειρο στην επαρχία Ζαγορίου λεγόμενο κοινώς «Γκαμήλα». Όσο για την παρέα... καλύτερη δεν γινόταν!! Στο παρθενικό μου ταξίδι μαζί τους με αγκάλιασαν από το πρώτο λεπτό και με έκαναν να αισθανθώ ότι βρίσκομαι σε μια «οικογένεια», που το κοινό χαρακτηριστικό που τους ενώνει είναι η αγάπη τους για την φύση.
Τα 2 πουλμαν του ορειβατικού συλλόγου ξεκίνησαν από την Καλαμάτα με 16 χαρούμενα πρόσωπα το απόγευμα της Πέμπτης. Αργά το βραδύ φτάσαμε στο μικρό Πάπιγκο που θα γινόταν η πρώτη διανυκτέρευση.
Το ξημέρωμα μας βρήκε με βροχή ..μετά το πρωινό καφεδάκι σε ένα γραφικό καφενείο ο καιρός άνοιξε και τα χαμογέλα επέστρεψαν στα πρόσωπα μας. Η ανάβαση προς το καταφύγιο της Αστράκας είχε διάρκεια 3 ώρες σε δάσος από δρυ και στην συνεχεία σε αλπικό τοπίο. Το ύψος του χιονιού ανέβαινε συνεχώς ώσπου φάνηκε το καταφύγιο κάτω από την επιβλητική κορυφή της Αστράκας. Φθάνοντας στο καταφυγιο ξεφορτωθηκαμε τα βαριά σακίδια μας, ήπιαμε ένα ζεστό τσαι και με την εντολη και το τσεκαρισμα του εξοπλισμου μας από τον παντου παρών αρχηγό της εξόρμησης, ξεχυθήκαμε στο χιόνι με προορισμό την δρακόλιμνη. Η δρακόλιμνη βρίσκεται σε ένα αλπικό λιβάδι της Τύμφης σε υψόμετρο 2.050 μέτρα!! Μετά από 1,5 ώρα πορειας σε ενα καταπληκτικο και δυσκολο περιβαλλον λογω του χιονου και του αρκετα δυνατου και παγωμενου αερα φτάσαμε στην περίφημη δρακολιμνη. Δυστυχώς η λίμνη ήταν παγωμενη και σκεπασμενη από χιονι και ξαναδωσαμε ραντεβου μαζι της, καποια ανοιξη που το μεγαλειο της φυσης θα ειναι στην αποκορυφωση του με τα ανθισμενα λουλουδια του βουνου να δημιουργουν μια πανδαισια χρωματων.
Το σαββατο το πρωι ενα τεραστιος ηλιος μεσα στο καταλευκο τοπιο του βουνου εκανε τα ματια μας να αστράψουν από χαρά! Χωριστήκαμε σε 2 ομάδες. Οι πιο έμπειροι ορειβάτες του συλλογου ξεκινησαν με προορισμο την κορυφή της Γκαμήλας στα 2497 μέτρα υψόμετρο. Αφού ανέβηκαν την κορυφή, έκαναν μια πολυωρη διασχιση του βουνου και κατεληξαν αργα το απόγευμα στο χωριό Τσεπέλοβο. Τα υπόλοιπα μελή του συλλογου αφου κάναμε κατάβαση του βουνού, ξεκινήσαμε με προορισμό την Σκάλα Βραδέτου. Προηγήθηκε μια στάση στις» κολυμπήθρες». Πρόκειται για κοιλώματα που τρεχει το νερο του ρέματος του Ρογκοβού. Στην Σκάλα του Βραδέτου αντικρίσαμε ένα πετροχτιστο μονοπατι που ανεβαινε σαν φιδι μια ομορφη χαραδρα και ενωνει το χωριο Βραδέτο με το Καπέσοβο και η 1 ωρα διαδρομη αξιζε από την αρχή έως το τέλος. Έχει μήκος 1600 μέτρα, με 1200 σκαλιά και πανω από 40 στριφογυριστά πέταλα. Η επομένη στάση ήταν κοντά στο χωριό Μονοδένδρι. Μετά από μισή ώρα περπατημα φτασαμε στο «μπαλκόνι του Βίκου». Πιο εντυπωσιακό φυσικό μπαλκόνι δεν έχω ξαναδεί! Το φαράγγι του βίκου μπήκε στο βιβλίο Γκίνες το 1997 ως το βαθύτερο φαράγγι του πλανήτη, καθώς το μέγιστο κάθετο ανάπτυγμα των τοιχωμάτων του φθίνει τα 900 μέτρα ύψος. Στην συνεχεία πήγαμε στο γραφικό χωριό Μονοδενδρι όπου και διανυκτερεύσαμε.
Το επομενο πρωι ξεκινησαμε για την διάσχιση του φαραγγιού. Το περπάτημα διπλά στο Βοϊδομάτη ποταμό και η πλούσια βλαστηση του φαραγγιου σε κανουν να ξεχνας τις 5 ώρες πεζοπορίας.. τα 12 χιλιομετρα του μονοπατιού αποτελούν ένα διακαή πόθο των ορειβατών που αγαπουν και σεβονται το περιβαλλον.
Η επιστροφή ήταν απολαυστική!! Πάρα την κούραση δεν κοιμήθηκε κανένας και τα γέλια και τα πειράγματα και οι ιστορίες δεν είχαν τέλος. Σας ευχαριστώ όλους για την «μαγική» εξόρμηση που βιώσαμε και ειμαι σιγουρος οτι θα ακολουθησουν και αλλες.
Φύση: Η μανά της ζωής. Γέννημα της ο άνθρωπος, που εξαρτάται ολοκληρωτικά από αυτήν..ειναι η μονη μανα που δεν μπορεις να «απογαλακτιθεις».
Πέτρος Κοκονούζης
