Την Κυριακή 17 Απριλίου ο Ε.Ο.Σ Καλαμάτας διοργάνωσε ορειβατική εξόρμηση στα Λάμπεια Όρη, τα οποία μοιράζονται τρεις νομοί της Πελοποννήσου, η Αρκαδία, η Ηλεία και η Αχαΐα. Πριν αρχίσουν να εμφανίζονται οι πρώτες ακτίνες του ήλιου είχαμε επιβιβαστεί στα βαν του συλλόγου και κατευθυνόμασταν προς τον προορισμό μας, που ήταν ένα ορεινό χωριό της Ηλείας, απ’ όπου θα ξεκινούσαμε την ανάβαση μας. Μετά από δύο στάσεις και αρκετή ώρα ταξιδιού αρχίσαμε να πλησιάζουμε το χωριό Τσιπιανά. Το τοπίο ήταν μαγευτικό από την αρχή και σου δημιουργούσε μεγάλη προσμονή για το τι θα ακολουθούσε στη συνέχεια.
Μόλις φτάσαμε στο χωριό κατεβήκαμε από τα αυτοκίνητα και αρχίσαμε να προετοιμαζόμαστε για την διαδρομή που μας περίμενε. Λίγα λεπτά αργότερα, έχοντας πάρει κάποιες βασικές πληροφορίες από τον αρχηγό της πορείας αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς το μονοπάτι που θα μας οδηγούσε στην κορυφή. Ξεκινήσαμε την ανάβαση σε υψόμετρο 1000 μέτρων με στόχο να φτάσουμε την υψηλότερη κορυφή που ονομαζόταν Ανάληψη και έφτανε τα 1798 μέτρα. Η εμπειρία ήταν μαγευτική. Το βουνό σε κέρδιζε από την ιδιομορφία του και την σπάνια ομορφιά του. Δεν θύμιζε τίποτα από τα άλλα βουνά της Πελοποννήσου… Ήταν ξεχωριστό! Το μονοπάτι σιγά σιγά γινόταν και πιο δύσβατο προκαλώντας μας να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της διαδρομής. Ευτυχώς, οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές καθώς ο καιρός ήταν ανοιξιάτικος, ο ουρανός καθαρός και η θερμοκρασία ιδανική για την εξόρμηση μας.
Ενώ εμείς περπατούσαμε στο μονοπάτι, δίπλα μας ακριβώς περνούσε ήσυχα ο ποταμός Ερύμανθος. Το σκηνικό του νερού σε συνδυασμό με την πλούσια βλάστηση γύρω μας πραγματικά μας μάγεψε. Μάλιστα σε κάποιο σημείο παρατηρήσαμε και ένα μικρό καταρράκτη που μας εντυπωσίασε με την απαράμιλλη ομορφιά του.
Η ομάδα μας ήταν συγκροτημένη και υπήρχαν διαλείμματα σε τακτά χρονικά διαστήματα για ξεκούραση και ανασυγκρότηση δυνάμεων. Γύρω στις 2 ώρες αργότερα είχαμε πλησιάσει την κορυφή της Ανάληψης και το πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής βρισκόταν μπροστά μας. Με αρκετή προσπάθεια και καθοδήγηση από τα έμπειρα μέλη του συλλόγου ξεπεράστηκαν οι δυσκολίες και βάλαμε τα δυνατά μας για την υψηλότερη κορυφή του βουνού μας.
Όταν φτάσαμε τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα αλλά κυριαρχούσε η ικανοποίηση, ο ενθουσιασμός και η χαρά του να επιτυγχάνεις τον στόχο σου ξεπερνώντας όποιες δυσκολίες. Στην κορυφή αντικρίσαμε το μισογκρεμισμένο ναό της Ανάληψης και φωτογραφηθήκαμε εκεί για να αποθανατίσουμε την στιγμή αυτή.
Αφού χαζέψαμε την μαγευτική θέα, καταφέρνοντας να δούμε μέχρι και την Ζάκυνθο από μακριά, αφού απολαύσαμε την αίσθηση της κατάκτησης και αφού ξεκουραστήκαμε και επαναφέραμε της δυνάμεις μας, πήραμε το δρόμο της επιστροφής απ’ το ίδιο μονοπάτι.
Η κατάβαση στη αρχή ήταν απαιτητική και χρειαζόταν ιδιαίτερη προσοχή καθώς τα πετραδάκια γλιστρούσαν και μας δυσκόλευαν. Με την βοήθεια όμως όλης της έμπειρης και άξιας ομάδας του συλλόγου καταφέραμε να κατέβουμε το δύσκολο κομμάτι και μετά όλα ήταν εύκολα. Είχαμε φτάσει στον προορισμό μας και έτσι μπορούσαμε να απολαύσουμε καλύτερα το μονοπάτι, την φύση και τα ρυάκια που μας ξεδίψασαν με το παγωμένο και ολόφρεσκο νερό τους.
Γυρίζοντας και πάλι στο χωριό απ’ το οποίο ξεκινήσαμε, μαζευτήκαμε όλοι μαζί να ξεκουραστούμε, να συζητήσουμε για την εμπειρία μας και να ακούσουμε όλες τις εντυπώσεις που μας άφησε η διαδρομή αυτή. Σαν νέο μέλος του Συλλόγου οφείλω να ευχαριστήσω τον σύλλογο και όλους όσους βρέθηκαν ανάμεσα τους για την διαδρομή αυτή. Οι αναμνήσεις που θα κρατήσω απ’ την εξόρμησή μας είναι μοναδικές και είμαι σίγουρος πως μας περιμένουν και άλλοι προορισμοί…
Άγγελος Βοττέας
