"Να γυρίζεις τη γης, να βλέπεις - να βλέπεις και να µη χορταίνεις - καινούρια χώµατα και θάλασσες και ανθρώπους κι ιδέες και να τα βλέπεις όλα σα για πρώτη φορά, να τα βλέπεις όλα σα για τελευταία φορά, µε µακρόσερτη µατιά, κ’ έπειτα να σφαλνάς τα βλέφαρα και να νοιώθεις τα πλούτη να κατασταλάζουν µέσα σου ήσυχα, τρικυµιστά, όπως θέλουν, ωσότου να τα περάσει από την ψιλή κρισάρα του ο καιρός, να κατασταλάξει το ξαθέρι απ’ όλες τις χαρές και τις πίκρες σου - τούτη η αλχηµεία της καρδιάς είναι, θαρρώ µια µεγάλη αντάξια του ανθρώπου ηδονή."
Τον Νίκο Καζαντζάκη μου θύμισε η Βαρβάρα καθώς φτάναμε πια στο σπήλαιο της Καστανιάς. Μου θύμισε με μερικούς στίχους που συνηθίζει να απομνημονεύει, πόσο υπέροχα είναι τα ταξίδια υπό το σοφό πρίσμα του ποιητή. Είναι πολύ ωραίο να συζητάς μαζί της!
Είχαμε περπατήσει στη χερσόνησο του Μαλέα με τη θάλασσα να είναι στο πλάνο σχεδόν σε όλη τη διαδρομή. Το μονοπάτι ενδιαφέρον με μικρά σκαμπανεβάσματα πλάι στη βραχώδη παραθαλάσσια ακτογραμμή. Πόσα σκουπίδια βρήκαμε στο διάβα μας!
Μπουκάλια πλαστικά, σημαδούρες, γαλότσες, άγνωστα αντικείμενα και αυτά πλαστικά.Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί τόσα. Άλλοτε σκέφτηκα μεγαλοφώνως ότι εάν ήταν τουριστικές πλαζ τότε κάποιοι θα φρόντιζαν για την ευημερία των επιχειρήσεών τους. Ο Τάσος ήταν που μου είπε ότι το Μυρτώο πέλαγος έχει ρεύματα που σπρώχνει τα σκουπίδια στις ακτές. Ανάμεσα τους μεγάλες ξύλινες δοκοί που ήταν ασήκωτες αν και ήταν στεγνές. Φανταζόμασταν πόσο ψηλά στην πλαγια φτάνει η θάλασσα όταν φουσκώνει!
Παρατήρησα ότι η Λίτσα είχε γεμίσει το πλαινό διχτάκι του σακιδίου της με καπάκια πλαστικά για κάποιον καλό σκοπό και μαζί με την Ρένα συγκέντρωναν κλαδιά από δέντρα που τα είχε επεξεργαστεί τόσο η αλμύρα όσο και ο ήλιος, ιδανικά για διακοσμητικές δημιουργίες. Ομορφιά ευρέθη.
Οι ώρες πορείας ήταν τέσσερις με τεσσεράμισι με αφετηρία τον οικισμό του Αγίου Φωκά όπου μείναμε με σκηνές. Εκεί μας υπέδειξε ο αρχηγός της εξόρμησης Κώστας Κακλ. ότι θα ήταν καλά και όπως ήταν. Ο καιρός μας ευνόησε το βράδυ του Σαββάτου και η κατασκήνωσή μας ήταν απειράστερη!
Όταν πρωτοφτάσαμε στη Μονεμβασιά κοινή επιθυμία της ομάδας ήταν να πάμε στην καστροπολιτεία. Εκεί ξαμοληθήκαμε αφού πρώτα περάσαμε από το σπίτι του Γιάννη Ρίτσου.
"Κάποτε θ’ ανταμώσουμε στους λόφους του ήλιου. Μην ξεχνάς. Περπάτα." Άκουσα τη Βαρβάρα να λέει.
Κάποιος σκέφτηκε να ανέβουμε ψηλά να αγναντέψουμε. Νομίζω ότι λίγο η κούραση από το ταξίδι με το βαν, λίγο η ανάγκη να πιούμε κάτι, έκανε τη Στρατηγούλα και εμένα να πλάθουμε ιστορίες για τους δήθεν βλοσυρούς φύλακες που δεν θα επέτρεπαν με καμία δύναμη σε επισκέπτες να εισέλθουν τέτοια ώρα. Λένε ότι κάποιοι που εισήλθαν τέτοια ώρα δεν γύρισαν ποτέ, ότι κάποιοι τους είδαν να γυρνάνε σα στοιχειά στα πετρόκτιστα μονοπάτια κτλ. Μάλιστα όπως ανηφορίζαμε κάνοντας τέτοιες κουβέντες πρέπει να μας άκουσε ο συφερτός ενός γάμου διδύμων αδερφών.
Όταν βγήκαμε από την καστροπολιτεία συναντήσαμε τις νύφες να ανεβαίνουν με αυτοκινητοπομπή. Ο Βαλάντης έδραξε την ευκαιρία να ρωτήσει τη μια νύφη αν το σκέφτηκε καλά!
Αφού στήσαμε, η ομάδα αποφάσισε να πάμε να φάμε στην ψαροταβέρνα της Μονεμβασιάς που δούλευε η αδερφή της Ρένας, Άννα. Πολύ φαγητό και καλό φαγητό. Σούπα από φαγκρί, συκωταριά, σαρδέλες και άλλα. Κερασμένη σπιτική σπανακόπιτα, γαλακτομπούρικο μούρλια, μπόλικο ροζέ κρασί από το σώσμα του ταβερνιάρη. Ο Μιχαλάκης να τραγουδάει κάπου κάπου, ο Τάσος να χαμογελάει και να καπνίζει και οι υπόλοιποι να του στρίβουμε. Στο βάθος ο κύριος Χρήστος να μιλάει για τις πάμπολλες εμπειρίες του για τα σπήλαια. Ήταν ο ίδιος που την επόμενη μέρα μας στόλισε τα δέκα χιλιόμετρα με στοιχεία ιστορικά και γεωλογικά για την περιοχή. Μας είπε ότι σε αυτή τη χερσόνησο βρέθηκαν πρωτόγονα εργαλεία από κροκεάτη λίθο, ότι παλιά κάποιες σπηλιές έφταναν στη θάλασσα και αργότερα κατακρημνίστηκαν οι σκεπές τους πέφτοντας στο βυθό. Είναι αυτός που με 15 άτομα ενίοτε προσωπικό έσπαζε τους βράχους για να φτιάξει το μονοπάτι. Κάποτε κρατούσε μια βαριά πολύ βαριά και τον συνάντησε ένας πολιτσμάνος που νομίζοντας ότι είχε προκαλέσει εκείνος μια φθορά πήγε να ξεκουμπώσει το όπλο από τη θήκη φοβούμενος τη βαριά βαριά. Ήταν ο Χρήστος που μας οδήγησε στα μισά της διαδρομής σε λωρίδα θάλασσας που έμπαινε σε ξηρό φαράγγι. Ωραίος τύπος!
Ύστερα από το φαγητό κάποιοι συνεχίσαμε για ποτάκι στα μπαράκια της καστροπολιτείας. Ήταν υπέροχο το βάδισμα πλάι στα φωτάκια που οριοθετούσαν το δρόμο για τον βράχο. Μετά τα πρώτα ποτάκια ο Κώστας Κων. ανέπτυξε τις ιδέες που είχε για την ευδοκιμότερη προώθηση του ημερολογίου του ορειβατικού συλλόγου. Δεν είναι του παρόντος αλλά όσες είστε κάτω των τριάντα εμφανίσιμες περάστε από τα γραφεία του συλλόγου.
Η Στρατηγούλα το βράδυ που στήναμε είχε παράπονα. Τί μικρή σκηνή είναι αυτή που μας έδωσαν? Τί ψεύτικα πασαλάκια συμπλήρωνα εγώ. Λένε ότι οι popupσκηνές μαζεύονται δύσκολα σε αντίθεση με το αράδιασμά τους. Δεν είναι αλήθεια. Εγώ πήγα να φτιάξω ένα καφεδάκι σπαστό και όταν επέστρεψα η σκηνή ήταν στη θήκη της.
Το σπήλαιο της Καστανιάς έλιωσε από πόθο όταν ως γκρουπ ορειβατικού μπήκαμε. Οι σταλαχτίτες έσταζαν. Παραλίγο να καταστρέψουμε το πολύσχημο, πολύμορφο, πολύχρωμο, τριών εκατομμυρίων ετών σπήλαιο που θεωρείται ως το δεύτερο σε όλη την Ευρώπη στο είδος του. Λένε ότι οι σταλακτίτες στάζουν επειδή δήθεν το σπήλαιο είναι ζωντανό και συνεχίζει το ταξίδι της διαμόρφωσης στους αιώνες. Πάνω από το σπήλαιο του Αγίου Ανδρέα ήταν το κτήμα ενός βοσκού. Το ανακάλυψε τυχαία όταν είδε να βγαίνουν μέλισσες από μια σχισμή του εδάφους. Έπειτα άνοιξε τρύπα με σκοπό να προσεγγίζει το υπόγειο νερό. Έγινε πια γνωστό όταν ο κόσμος άρχισε να δείχνει ενδιαφέρον για σπήλαια όπως για του Διρού. Πανέμορφο!
Η τελευταία μας στάση στην παραλία της Παναγιάς. Κρυστάλλινα νερά και τέλεια ηρεμία. Κολυμπήσαμε, παίξαμε μπάλα, φάγαμε, ξαποστάσαμε στα λιγοστά αρμυρίκια. Βοηθήσαμε δυο ψαράδες να ρίξουν τη βάρκα τους, συμφωνήσαμε δε να πάρουμε τη δεκάτη από την ψαριά τους. Δίκαια πράγματα.
Έλεγαν "ας έρθει να πάρει και τις βάρκες μας ο Τσίπρας, δεν πληρώνουμε άλλο". Και εγώ αναρωτιόμουν πόσο γρήγορα έγινε το όνομα αυτό συνώνυμο της δυνάστευσης. Πόσο κάλπικος χαρακτηρίζεται πια, παραμένοντας στην εξουσία περνώντας μέτρα που διαλαλούσε ότι είναι προδοσία για την εθνική κυριαρχία. Άξιος διάδοχος πια, των προηγούμενων κάλπικων κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης. Ο Αλέκος εκείνη την ώρα διέκοψε τις σκέψεις μου. " Να σε δούνε τώρα να χαζεύεις στην ακροθαλασσιά. Πάρε και άλλους φόρους πάρε και άλλο ενφιά. Δεν είναι οι δικοί μας, ο Μάριο Ντράγκι είναι."
Κοιτάω ξανά τη βάρκα και σκέφτομαι.
"Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει, με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις"
Λες να είχε δίκιο ο Οδυσσέας Ελύτης?
Στον γυρισμό και αφού περάσαμε το πανέμορφο Λιμένι θυμήθηκα το Σπάρταθλον που για πρώτη φορά είχα την τιμή να δω από κοντά. Θυμήθηκα τον Κώστα Φ. να μου μιλάει για τον Γιάννη Κούρο. Τον αθλητή που έτρεξε τα 246 χιλιόμετρα στα χνάρια του Φειδιππίδη το 1984 σε 20 ώρες και 25 λεπτά, χρόνος που παραμένει έως σήμερα ακατάρριπτος.
Ο νούμερο ένα υπερμαραθωνοδρόμος που έχει καταρρίψει μέχρι σήμερα πάνω από 160 παγκόσμια ρεκόρ που παραμένουν ακατάρριπτα έως σήμερα.
‘‘ Όταν το σώμα παραδίδεται, τότε μόνο η δύναμη της θέλησης μπορεί να το ενεργοποιήσει. Δεν είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς τι συμβαίνει στο μυαλό, στην ψυχή ενός δρομέα, στις αισθήσεις του και πέρα από αυτές...στην προσπάθειά του να αρνηθεί το σώμα του. Ο δρομέας που είναι σε θέση να συνεχίσει, είναι αυτός που έχει καταφέρει να κάνει την υπέρβαση σε ένα μεταφυσικό επίπεδο.’’
" - Ώρα καλή παππού! Του φώναξα από µακριά. Τι γυρεύεις εδώ ολοµόναχος; - Αποχαιρετώ παιδί µου, αποχαιρετώ... - Ποιόν αποχαιρετάς στην ερηµιά; ∆ε βλέπω κανένα. Ο γέρος θύµωσε, τίναξε το κεφάλι: - Ποιάν ερηµιά; Και δε θωράς τα βουνά, δε θωράς τη θάλασσα; Γιατί µας έδωκε ο Θεός τα µάτια; ∆εν ακούς τα πουλιά από πάνω σου; Γιατί µας έδωκε ο Θεός τα’ αυτιά; Ερηµιά το λες αυτό; Αυτοί ’ναι εµένα οι φίλοι µου. Τους µιλώ και µου µιλούνε, ρίχνω φωνή και µου αποκρίνουνται."
Για τον Ορειβατικό
Σύλλογο Καλαμάτας
Γιάννης Λιακάκης
5/10/2016
