Φτάνοντας στην κορυφή του Ταΰγετου  εντυπωσιάστηκα, αντικρίζοντας   ημερομηνίες και  ονόματα  ανθρώπων   χαραγμένα  πάνω στις πέτρες. ….1896, 1918, 1936…. Αισθάνθηκα κοινωνός της ίδιας επιθυμίας ανθρώπων που έζησαν αρκετά χρόνια πριν από μένα.

Σκεφτόμουν εδώ και καιρό ν’ ανεβώ στον Αγιολιά, καθότι όμως άπειρος και νέος στις ορειβατικές αποδράσεις, ανέβαλα συνεχώς την προσπάθεια αυτή. Η ιδέα  του φίλου μου Γιώργου Τραγουστή, «η ομάδα του ΕΟΣ Καλαμάτας θ’ ανεβεί τον Ταΰγετο», άφησε στην άκρη κάθε δεύτερη σκέψη.

Χαράματα λοιπόν στις 16 του Οκτώβρη ξεκινήσαμε από την παραλία της Καρδαμύλης, με ένα μπουκάλι θαλασσινό νερό στις αποσκευές μας, ν’ ανεβαίνουμε έχοντας τα μάτια μας διαρκώς στραμμένα στην κορυφή του Ταλετού.

Πρώτη στάση μας στο όμορφο Εξωχώρι. Από ‘κει αγναντεύοντας το βουνό , άρχισα να σκέφτομαι πως η διαδρομή που μας περιμένει, έχει μάλλον να μου δείξει πολλά.  Πράγματι δύσβατα μονοπάτια, φτιαγμένα από ανθρώπους του μόχθου, εναλλάσσονταν  με πορεία μέσα στις πέτρες, που ο  χείμαρρος έχει σφηνώσει την μια δίπλα στην άλλη διευκολύνοντας τα πατήματά μας. Ερείπια νερόμυλων, σπηλιές κυνηγημένων ανθρώπων, προφανώς από τα χρόνια της τουρκοκρατίας,   καλύβες τσοπάνηδων σε μέρη που  μόνο αγριοκάτσικα μπορούν να ζήσουν, είναι εικόνες που με κάνουν να απορώ και ν’ αναρωτιέμαι για τις αντοχές και τη δύναμη των ανθρώπων μιας εποχής όχι και πολύ μακρινής από τη δική μας. Εικόνες όμως που μου έδωσαν  να καταλάβω γιατί η επανάσταση του ’21 ξεκίνησε απ’ αυτά τα μέρη.

Κατά τη διάρκεια της διαδρομής επιβεβαιώθηκαν τα λόγια  του  Γιώργου, πως οι συνοδοιπόροι μας, τα μέλη του ΕΟΣ Καλαμάτας, είναι  μια έμπειρη ομάδα και έτσι χωρίς να αισθάνομαι καθόλου ανασφάλεια, απολάμβανα τις εικόνες μιας άγριας ομορφιάς που ξεπρόβαλαν μπροστά μου.

Φτάνοντας στην αλπική ζώνη και αλλάζοντας τοπίο, η επιθυμία να πατήσουμε κορυφή γίνεται πιο έντονη, ακόμα και αν τα πόδια μου έχουν βαρύνει αρκετά.Μετά από μια διαδρομή 20 χιλιομέτρων περίπου, η θέα από την Κορυφή του Ταΰγετου ήταν εκπληκτική, εκτιμώντας όμως πριν τη γλύκα του ψωμιού.

Τα παιδιά του ΕΟΣ Καλαμάτας άφησαν  το θαλασσινό νερό στα ερείπια της εκκλησίας του Προφήτη Ηλία.  Ίσως πριν εκατομμύρια χρόνια τις πέτρες του να τις έβρεχε το ίδιο, το  θαλασσινό νερό.

Έμεναν πέντε χιλιόμετρα κατάβασης μέχρι το καταφύγιο του Ορειβατικού συλλόγου, με ενδιάμεση στάση σε μια πηγή, για να μας δώσει από το γάργαρο νερό της. Εκεί μας περίμενε η νόστιμη μακαρονάδα της  Βαρβάρας,  με τα εκλεκτά μανιτάρια τα οποία  είχε μαζέψει η ίδια από το δάσος. Η παρέα των υπόλοιπων μελών του συλλόγου που μας περίμενε εκεί, μας έδωσε ακόμη περισσότερη χαρά και  ικανοποίηση.

Ευχαριστώ το φίλο μου  Γιώργο για την πρότασή του και τη δυνατή ομάδα του ΕΟΣ Καλαμάτας  που με οδήγησαν στην κορυφή του Ταΰγετου από μια εξαιρετικής ομορφιάς διαδρομή.

ΡΕΖΝΙΩΤΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ