1. ΟΙ ΖΥΜΩΣΕΙΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΚΔΡΟΜΗ
Από μια παρόρμηση ξεκίνησαν όλα, όταν φτιάχναμε το πρόγραμμα της Τριήμερης Εκδρομής με τη Γ΄Λυκείου του 1ου ΕΠΑ.Λ. Κρανιδίου:
- Το πρωί της Πέμπτης. Θέλετε Αρχαία Μεσσήνη?
- ΟΟΟΟΟχιιιι.
- Θέλετε Αρχαιολογικό Μουσείο Καλαμάτας;
- ΟΟΟΟΟΧΙΙΙΙ.
- Σας θυμίζω η εκδρομή είναι εκπαιδευτική. Τι θέλετε τέλος πάντων; Ορειβασία;
- ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ.
Και εγένετω το πρώτο τηλεφώνημα, με τη βοήθεια της γνωστής και αγαπημένης μας μηχανής αναζήτησης, στον Ορειβατικό Σύλλογο Καλαμάτας. Χωρίς να ξέρουμε ούτε πού τηλεφωνούμε, ούτε πού θέλουμε να πάμε, ούτε καλά καλά τι θέλουμε γενικώς.
Η πρόσχαρη και συγκρατημένη λογική του προέδρου κου Κώστα Φύκιρη, μας έδωσε κάποιες ιδέες. Το ψάξαμε παραπάνω. Τα τοπία έδειχναν φανταστικά και πρωτότυπα και ανάμεσα σε όλα επιλέξαμε έναν προορισμό αρκετά κοντά στην πόλη που συνδύαζε φυσιοδιφικές και ιστορικές γνώσεις: το μονοπάτι Μπίλιοβο.
Επιστρέψαμε –αυτή τη φορά με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη- στον αρχικό πληροφοριοδότη μας, ο οποίος αυτή τη φορά μας έκανε ένα θαυμάσιο δώρο: θα προσπαθούσε να μας βρει έναν ορειβάτη-οδηγό που θα μας συνόδευε στην πεζοπορία μας. Βεβαίως τότε, με όλη μας την αφέλεια, ισχυριστήκαμε ότι εάν δεν βρεθεί οδηγός θα πηγαίναμε μόνοι μας. Πολύ ευγενικό εκ μέρους του προέδρου που δεν μας αποπήρε τότε.
2. 2 Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟ
Συνεπής στην ώρα του ραντεβού του, ήρθε πρωί στο ξενοδοχείο μας ο κος Θύμιος Αλεξόπουλος. Η φιγούρα του μαραθωνοδρόμου, το ηλιοκαμένο δέρμα του ιστιοπλόου, τα λίγα λόγια και καλά του ορειβάτη ήταν όλα συνδυασμένα στον ίδιο άνθρωπο. Από την αρχή μας ενέπνευσε εμπιστοσύνη.
Μας συγκέντρωσε όλους στην πλατεία του χωριού Σωτηριάνικα, απ’ όπου θα ξεκινούσαμε και μας έδωσε λίγες και καλές συμβουλές:
-Όλοι μπορείτε να τα καταφέρετε. Είστε 17 χρονών και το σώμα σας το αντέχει. Προσέξτε όμως μην κουραστεί η ψυχή σας ΠΡΙΝ από το σώμα. Τότε μόνο δεν θα τα καταφέρετε.
3. ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ
Βέβαια, όπως καταλαβαίνετε, μια τάξη σχολείου σε Τριήμερη Εκδρομή είναι μια ομάδα γεμάτη ενθουσιασμό, που σφύζει από ζωή και νιάτα και φυσικά θέλει να «τελειώνει» γρήγορα με το εκπαιδευτικό μέρος για να ξαναγυρίσει στην πόλη για καφεδάκι. Η μουρμούρα ακολούθησε ένα δάχτυλο που έδειχνε μια κεραία: «Να, εκεί πάνω θ’ ανεβούμε»! Και στα πρώτα λίγα χιλιόμετρα, η ομάδα συνειδητοποίησε τι πάει να κάνει.
Εκεί φάνηκε πως κάθε παιδί έχει τη δική του προσωπικότητα:
Άλλοι ανέβαιναν με ευκολία και καμάρωναν τις αντοχές τους, αφήνοντας πίσω την υπόλοιπη ομάδα με κίνδυνο να χαθούν.
Άλλοι ανέβαιναν επίσης με ευκολία, αλλά με πολλή (σας λέω ΠΟΛΛΗ) γκρίνια: «Θέλω να γυρίσω στο Πορτοχέλι».
Κάποιοι «έπιασαν» τον αργό, σταθερό βηματισμό του κου Θύμιου και κέρδισαν την πολύτιμη παρέα του και όλα όσα είχε να τους πει για το Μπίλιοβο και την ορειβασία.
Και κάποιοι υπερέβησαν τους εαυτούς τους κι έκαναν αυτό που ούτε οι ίδιοι πίστευαν ότι μπορούσαν. Με πολλές στάσεις, κόπο και προσπάθεια.
Το Μπίλιοβο όμως τους κέρδισε όλους. Το φυσικό τοπίο, το έργο του ανθρώπου απέναντι στις αντιξοότερες των συνθηκών, η δίψα να φτάσουμε στον προορισμό μας και να δροσιστούμε στις πηγές και τέλος η μοναδική θέα και η ανάσα της χιονισμένης κορυφής του Ταϋγέτου γέμισε μάτια και πνευμόνια.
Το χωριό Αλτομιρά μας έδωσε τη χαρά της ολόδροσης πηγής. Θαυμάσαμε την αρχιτεκτονική των σπιτιών της Μεσσηνιακής Μάνης, χαρήκαμε τις κουβέντες του μοναδικού παππού που συναντήσαμε εκεί πάνω. Αφήσαμε τα νεογέννητα αρνάκια να πιπιλίσουν τα δάχτυλά μας.
Λίγο ψωμοτύρι, πολλές φωτογραφίες και μετά έπρεπε να πάρουμε την απόφαση να κατεβούμε από τον ίδιο δρόμο.
Τα αμάθητα πόδια μας μπορεί να πονούσαν. Όλοι πιστέψαμε ότι δεν μπορούμε να γυρίσουμε. Όμως όλοι είδαμε πως μπορούμε. Οι καθηγητές αισθανθήκαμε περήφανοι για τα παιδιά μας, κυρίως γι’ αυτά που μας εξέπληξαν με αντοχές που δεν τις περιμέναμε. Και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο γεμάτοι υπέροχες εικόνες, έχοντας γνωρίσει έναν άνθρωπο-πρότυπο και με το μυαλό μας οξυγονωμένο όσο ποτέ.
Η επόμενη μέρα μας βρήκε πιο ξεκούραστους, αλλά και πιο ενθουσιώδεις. Οι ιδέες έπεφταν βροχή. Οφείλουμε στο σχολείο μας τώρα, να «καρφώσουμε» μια σημαία στην κορυφή του Ταϋγέτου. Δεν ξέρουμε πότε, αλλά θα το κάνουμε. Κι από την παρέα των 20 διαμαρτυρόμενων μαθητών, ξεπροβάλλουν πέντε-έξι (ή και παραπάνω) εκκολαπτόμενοι ορειβάτες.
ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΔΙΑ ΣΤΟΜΑΤΟΣ ΜΑΘΗΤΩΝ
«Από την εμπειρία αυτή έμαθα τις αντοχές μου, γιατί δεν πίστευα ότι θα τα καταφέρω, αλλά τα κατάφερα και άξιζε τον κόπο. Ο κος Θύμιος είχε πολλή θέληση και ευχαρίστηση γι’ αυτό που κάνει και μου έμαθε ότι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τα πάντα ανεξαρτήτως ηλικίας. Η εμπειρία θα μου μείνει αξέχαστη κι αν είχα την ίδια παρέα θα την ξαναδοκίμαζα».
Ιωάννα Λάμι, ετών 17
«Κέρδισα τη φύση και το βουνό. Πολέμησα ανεβαίνοντας χωρίς κούραση. Μου έμεινε η γεύση της φέτας με το ψωμί που έφερε η κα Λασκαρίδου. Αν είχα 3 τάπερ φαγητό και καλά παπούτσια, θα το ξανάκανα ευχαρίστως».
Εμιλιάνο Ρίκα, ετών 18
«Μια ακόμα υπέροχη εμπειρία. Γνώρισα και είδα καινούρια πράγματα και κατάφερα να ξεπεράσω τις αντοχές μου. Ο οδηγός μας είναι ένας υπέροχος άνθρωπος με πολλές γνώσεις και εμπειρίες. Τον ευχαριστούμε για τη δύναμη που μας έδινε. Γενικά, πολύς πόνος, πολύ γέλιο, θα μου μείνει αξέχαστο. Την επόμενη φορά με κατάλληλα παπούτσια και καλύτερη ομαδική συνεργασία».
Τζέση Ζάτσε, ετών 17
«Κέρδισα μια αξέχαστη εμπειρία, αν και κουράστηκα λίγο. Θα το ξανάκανα όμως γιατί ήταν πολύ ωραία. Χάρηκα που γνώρισα τον κο Θύμιο».
Ελένη Ζούνη, ετών 17
«Ανάμικτα συναισθήματα. Ήταν μια ακόμα από τις πολλές εμπειρίες που έχω στα βουνά. Ο κος Θύμιος ήταν πολύ καλούλης, θα ήθελα να συνεργαστώ ξανά μαζί του στο πολύ μέλλον. Πολύ μάγκας με αυτό που κάνει. Θα θυμάμαι πάντα αυτήν την ημέρα και θα έχω να τη λέω στα παιδιά μου. Πολύ ευχαρίστως θα το ξαναέκανα, αλλά με καλή παρέα ΜΟΝΟ».
Βαγγέλης Διαμαντής, ετών 17
«Μια εμπειρία που θα τη θυμάμαι. Ο κος Θύμιος, πολύ fitάνθρωπος. Λίγη κούραση, αλλά στο τέλος άξιζε. Δε θα ξαναδοκίμαζα κάτι παρόμοιο. Μια φορά φτάνει. :p»
Δήμητρα Κριμιτζά, ετών 17
«Δεν κέρδισα τίποτα. Έχασα τα πόδια μου. Ο κύριος Θύμιος είναι ήρωας, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Μου έμεινε όμως η γεύση από το ψωμί, το τυρί, τα πατατάκια και το νερό της πηγής. Δε θα το ξαναδοκίμαζα».
Ειρήνη Ζαραφωνίτη, ετών 17
«Η ορειβατική εμπειρία με έκανε να κερδίσω πολλές αντοχές. Είδα πράγματα και μέρη που ήταν πολύ ενδιαφέροντα και νιώθω πολλή χαρά που κατάφερα να φτάσω στην κορυφή. Απόλαυσα τη θέα που είδα. Ο κος Θύμιος ήταν πολύ ευγενικός, είχε πολλές γνώσεις και μας έλυνε κάθε απορία, επίσης μας έδινε κουράγιο σε όλη τη διαδρομή για να τα καταφέρουμε. Θα μου μείνει αξέχαστη η μέρα αυτή. Και θα το ξαναέκανα με πολύ κέφι και χαρά αλλά με καλή παρέα, πολύ νερό και πολλή θέληση.»
Μίνα Κατσάβη, ετών 17
«Αξέχαστη εμπειρία. Αν και κουράστηκα λίγο θα το ξαναέκανα γιατί ήταν πολύ ωραία. Θα ήθελα ξανά να έκανα ορειβασία με τον κο Θύμιο. Χάρηκα πολύ που τον γνώρισα».
Αντενίσα Γκιονάι, ετών 17
«Παρά τη μουρμούρα και τη γκρίνια μου, κέρδισα μια εμπειρία που δε θα την ξεχάσω ποτέ μου. Χαρά στο κουράγιο του οδηγού μας και την υπομονή του. Είναι πολύ αγαπητός και χαίρομαι που τον γνώρισα. Όλα ήταν υπέροχα. Θα ξαναδοκίμαζα εννοείται κάτι τέτοιο, αλλά θα είχα νερό μαζί μου αυτή τη φορά».
Αθανασία Δαμαλίτη, ετών 17
«Καταπληκτική θέα, καταπληκτικό συναίσθημα. Η εντύπωση που μου άφησε ο κος Θύμιος ήταν εξαιρετική. Έλεγε πράγματα που ήταν πολύ σημαντικά στη ζωή μας. Ήταν ξεχωριστό να δω τη φύση μαζί με άλλους. Εννοείται ότι θα ήθελα πάρα πολύ να ξαναπάω».
Αναστάσης Χάσα, ετών 17
Αντιγόνη Λασκαρίδου
καθηγήτρια στο 1ο Επαγγελματικό Λύκειο Κρανιδίου
