Εν τέλη, τα όρη …. θαυμάζονται, δεν προσφέρονται για εφήμερη κατάκτηση, …. Θέλουν σχέση σοβαρή!
Ωρίμασε ο πόθος ο παλιός, ανάμνηση χαμένη στα νεανικά χρόνια η επιθυμία. Να δω από κοντά τον Ταλετό, θρονιασμένο γερά στον δωρικό Ταΰγετο, άρρενα παρά την ονοματοδότρια Πλειάδα κόρη.
Σαν από ένστικτο, αγνόησα ή απέφυγα πολλές φορές να προσεγγίσω την ορθή αυτή άκρη της Πελοποννήσου, μια διαχρονική διάθεση να έχω τον χρόνο όλο δικό μου να αποφασίσω, μία πλανεύτρα ψευδαίσθηση.
Ταίριαξε ο πόθος με την απόφαση και το κάλεσμα του χιονισμένου όρους, εν μέσω μηνός Ελευσινίου.
Τύχη και τελικώς αναγκαιότητα να διαπιστώσω την φιλοξενία του μεσσηνίου ορειβατικού συλλόγου, παρότι σύνηθες να θάλπουν τον ημέτερο ξένο οι δίκαιοι, ενώ προσήλθα αυτοδικαίως στην τράπεζά των.
Εν τέλη, τα όρη αποφασίζουν, δεν συμβαίνει λογικά, αλλά περιέργως εκδηλώνουν ψυχή και αντίληψη αδικαιολόγητη στον ανθρώπινο νου. Τα όρη θαυμάζονται, δεν προσφέρονται για εφήμερη κατάκτηση, δεν συμπαθούν τη γρήγορη κι αδιάφορη γνωριμία. Θέλουν σχέση σοβαρή! Να χαρείς τον βράχο, τη σπαργή της ανοιξιάτικης χλόης, τ΄ ανθισμένο μελισσοπόθο, την αντηλιά του θέρους.
Ώ Ταΰγετε!
Έχεις κι εσύ την ίδια θεϊκή πνοή!